Şehid Mustafa Çamran’n ağabeyi Mehdi Çamran, kardeşininin şahsiyetini, mücadelesini ve şehadetini anlatıyor…
Dr. Mustafa Çamran, fedakarlık simgesi, cesur, sabırlı ve kendinden geçmiş istikamet sahibi biriydi. Bununla birlikte tüm bu saydıklarımı kendisi için ya da başka bir menfaati için değil bilakis, sadece rıza-ı ilahiye ulaşmak gayesiyle taşıyordu.
“… Şehid Mustafa Çamran’dan sizlere anlatmak istediğim konular daha çok kendisinin irfani, ruhi ve psikolojik yapısıyla ilgili. Aynı şekilde, onun sadece Allah için yaşamak ve yalnız O’nun rızası için çalışmak yolundaki ruhi haleti ile alakalı.
Temelde, şüpheden uzak olarak söylenebilecek tek şey, Dr. Mustafa Çamran’ın gerek Amerika, Lübnan ve İran’da gerekse diğer topluluklarda gerçekleştirdiği şeylerde, sadece Allah’ın rızasını gaye edinmiş olmasıdır. Hatta bazen kendi irfani dünyasına öylesine gark oluyordu ki, rıza-ı ilahîyi bile kendisine fazlalık telakki ediyordu. Bizlerin öncelikle, insani ve kulluk vazifelerimizi icra etmemiz gerektiğine, elimizden tutacak olanın ise Allah olduğuna iman etmişti.
Dr. Mustafa Çamran, fedakarlık simgesi, cesur, sabırlı ve kendinden geçmiş istikamet sahibi biriydi. Bununla birlikte tüm bu saydıklarımı kendisi için ya da başka bir menfaati için değil bilakis, sadece rıza-ı ilahiye ulaşmak gayesiyle taşıyordu.
Bu konuşmamızda özellikle kendisinin hayatta olduğu sırada yayınlanmamış olan konuşma ve yazılarına dayanarak konuşacağım.
Şehid Dr. Çamran anlatıyor:
“Allah’ım! Yaptıklarım için senden ecir istemiyorum ve kendi fedakarlıklarımdan dolayı böbürlenmiyorum. Her neyim var idiyse sen verdin ve ne yaptımsa, sen kolaylaştırdın da yapabildim. Bütün yetenek ve kabiliyetlerim ve tüm varlığım senin iradenin bir sonucudur. Sana sunacak, kendimden olan hiçbir şeyim yok. kendi kendime ecir işleyecek kadar hiçbir şey yapamadım.”
Şehid Çamran, kendisini ilahi dergahta o kadar mı küçük görüyordu ki, Allah’tan bir dilekte bulunmayı cesaret olarak değerlendiriyordu?
O, her zaman, yaşamını, varlığını ve en büyük sermayesi olan canını, mahrumlar ve mustaz’aflar uğrunda feda etmek arzusu içinde kıvranıyordu. O şöyle diyordu:
“Allah’ım! Sen benî aşıkların kalbinde yanıp tutuşmam için aşktan bir parça kılmışsın.”
Dünyada benzeri az olan yüksek bir ilmi düzeyde olup, bir fizikçi, elektronik mütehassısı ve dünyanın en büyük araştırma merkezlerinden birinde çalışan bir araştırmacı olarak, Amerikanın kalbinde bütün bu refah ve ilmi makamını terk edip, aşıkların kalbinde bir aşk parçası halinde yanıp tutuşmak ve Güney Lübnan’da İsrail’le mücadelede şehid olma arzusunda olan bir ferdi tasavvur edin. Bu iki özelliği bir araya getirmek; ateşle barutu, cam ile taşı bir araya getirmek gibidir. Bu özellik, yani zıt şeyleri bandıra bilme özelliği, Allah erlerinin özelliğidir.
O, kendisini Hz. Ali’nin mektebinin küçük bir şakirdi biliyordu. Hz. Ali’den, iki zıt şeyi bir araya getirebilme özelliğini öğrenen bir küçük talebe olmakla da iftihar ediyordu. Bundan dolayı da hiçbir şeyden korkmuyordu ve hak kelimeden başka bir şey onun için söz konusu değildi. Dünya menfaatlerinden hiçbir şeyi kendisi için istemiyordu.
Şöyle diyor: ” Allah’ım! biliyorsun ki, ömrüm boyunca hiç bir zaman seni unutmadım. Uzak diyarlarda sadece sen yanımdaydın. Karanlık gecelerde dertlerim ve kederlerimin ortağı sadece sendin. Tehlike anla rında beni muhafaza eden, göz yaşlarımı görüp yaralı kalbimi zikri ve yadıyla sakinleştir diğim sendin, sen!..”
İslam’ı savunmanın gericilik ve geriye adım diye değerlendirildiği ve senin mukaddes mektebini korumaya ancak çok az kimselerin cesaret ettikleri bir dönemde her yerde, küfür beldelerinde dahi İslam sancağını dalgalandırıyordum. Akli ve mantıki tebliğimle, senin dininin muhaliflerini, dinin karşısında saygılı olmaya mecbur kılıyordum. Ve sen ey büyük Allah’ım! biliyorsun ki bu sadece, benim sana olan kalbi iman ve bağlılığımdan kaynaklanmakta…”
Dr. Çamran’ın küfün beldelerinden kasdı, Amerika idi. Allah’tan uzaklığın ve dini cehaletin merkezi Böylesi bir irfanın muktezası olan tevazu ve alçak gönüllülükle İslam’ın feryadını yankılandırıyordu. Doğrusu o, kendini ve sahip olduğu tüm şeyleri Allah yanında bir hiç mesabesinde görüyordu. Aynı zamanda Allah kullarının yanında da mütevaziydi.
Yine o kunuşuyor:
“Meçhul ve isimsiz biri olarak, dünyada eziyet çekenlerin yanına gidip eziyet ve işkencede onlara ortak olmak istiyorum. Aynı şekilde Afrika devrimcileri saflarında savaşıp şehadet mertebesine ulaşmak da arzularım arasında”
Bu mevzu peşinde, toplum içerisinde isimsiz biri olmak istiyordu. Şöhret sahibi olmanın, kendisinde bir gurur doğurmasından sürekli endişe içerisindeydi. Gece namazlarından ve gece yarıları Allah’a dua etmesinden kimsenin haberdar olmaması için dikkat ediyordu. Ta ki riyanın en küçük unsuru dahi kendisinde tezahür etmesin.
Yine aynı mesele etrafında şöyle diyor:
“Kimsenin beni tanımasını istemiyorum. Hiç kimse namazlarımdan ve dualarımdan muttali olmasın. Ta ki, Allah’tan başka hiç kimse, O’ndan başka kimse dualarıma kulak ver mesin.”
Dr. Çamran, işte bu irfani halleriyle semavi derinliklere dalmanın tadını çıkarıyordu. Geceleri, saatlerce göğe ve yıldızlara bakıyor, onlarla hasbihal ediyordu. Söylenemeyecek duygularını onlarla paylaşıyordu. Netice de ise Allah’a yaklaştığının farkına varıyordu.
Diyordu ki:
“Gece yarıları yerin ve göğün esrarengiz suskunluklarında, münacat edip yıldızlarla konuşmak ve yavaş yavaş samanyoluna doğru yükselmek istiyorum. Alemde sonsuzlaşmak, varlık aleminin sınırlarından geçmek istiyorum.”
Konu kendinin tevazusu etrafındaydı. Dr. Çamran öylesine mütevazi bir kimseydi ki, halkın kendisine olan sevgisi karşısında adeta eriyip gidiyordu. Sonra şöyle diyordu:
“Allah’ım Sen bana öyle rahmet ettin ve Öyle inayet ettin ki, huzurunda durmaktan utanç duymaktayım. Yine kendimi senin lütuf ve ihsanına karşı küçük hissediyor, sana teşekkür ediyorum. Allah’ım! İnsanlar bana öyle muhabbet ettiler, lütuf ve sevgileriyle öyle karşıladılar ki, doğrusu utanıyorum. Allah’ım! Sen bana fırsat ver, sen bana güç ver; ta ki bütün bu külfetlerin altından çıkıp onların bu sevgisine layık olayım.”
İrfanından dolayı, bu sevgiye ulaşabildiği için şükrediyordu. Kendi irfanının nihayetini Allah yolunda şehadet olarak biliyor ve bu fevz-i azime ulaşmak için Allah’a dua ediyordu. Şehid Çamran şöyle devam ediyor:
“Allah’ım! bana mücadele lezzetini tattırdın, şehadetin kıymetini öğrettin.”
Gerek Lübnan’da İsrail’e ve Falanjistlere karşı verdiği mücadelede ve gerekse İran’da bu savaşçı ruhuyla giriştiği kahramanca mücadele esnasında Şehid Çamran’dan sadır olan şeylerin büyük bir yekununu, kendi cesaret ve kahramanlıkları oluşturur.
“Allah’ım! İnsan hayatının bir Özü olan gözyaşı yolunu yaratan sana hamd olsun. Aşk ateşi içerisinde yanıp tutuştuğum zaman ya dertlerin şiddetinden kıvrınır ya da irfani güzellik zevkinde erir giderim. Ve baştan başa vücudum ruha dönüşür; lütfolur, aşk olur. Vücudumun özü gözyaşı şeklinde suya dönüşür; bir taraftan aşk ve zevk, diğer taraftan da gam ve keder şeklinde tezahür eder. Ve hayatın en güzel ürünü olarak varlığın gölgesinde kaybolur. Eğer Rabbim benden senet isterse kalbimi, ömrümü isterse de gözyaşımı takdim edeceğim.
“Allah’ım! Sen beni aşk kıldın ki yağmur gibi; sen beni bir tufan kıldın, ta ki şimşekler gibi hadiseler yaratayım. Sen beni dert ve gam yaptın ki mahrumların ve kalbi burukların komşusu olayım.”
Bütün bu dert ve sıkıntılara, zorluklara, ağır şartlara tahammül ederek, Lübnan’daki Müslüman mahrumları ilahi lütfün ve İslam mektebinin gölgesi altında bir araya getirip İsrail rejimine ve yenilmez zannedilen birleşmiş kuvvetlere karşı kahramanca bir mücadele ortaya koymuştu.
Dr. Çamran, bu mevzuda da şöyle serzenişte bulunuyor:
“Allah’ım! Bu tahammül gücünü bana verdiğin için sana şükürler olsun. Bana oyun ve eğlence meclislerinden kaçıp zorluk, bela ve tehlikelere sığınma gücü veren Allah’a hamd olsun!..”
Şehadete olan arzusu konusunda da Dr. Çamran şöyle diyordu:
“Dert ve gamla dolu kalbim Özgür olmak istiyor. Pejmürde ruhum artık uçmak ve şu kara gurbet beldesinden göçüp gitmek için ridasını, yolculuk vadisine çekmek istiyor. Gönül, varlık yükünden kurtulup, yokluk aleminde sadece Allah’ıyla vahdete ulaşmak derdinde…”
Dr. Çamran, hayatının son anında şöyle yazıyordu:
“Ey Büyük Allah’ım! Benim için şehadet yolunu açtın ve bu toprak dünyadan soyut aleme geçebilmem için bana bir pencere gösterdin, bana hayatımın en lezzetli ümidini seçebilmemi ve bu yolda bütün zorluk ve eziyetlere katlanabilmemi müyesser kıldın.”
Büyük bir aşk ve şevkle çabaladığı, uğraşıp yetişmeye çalıştığı şeye, 31 Hordad 1981 tarihinde Dehlaviye’nin yakası ve sıcak ufkunda kavuşmuş oldu.
islamivahdet.com